Αν τα Χριστούγεννα ήταν χορός, ποιός θα ήταν;

Τα Χριστούγεννα έχουν ρυθμό. Όχι πάντα φανερό, αλλά σταθερό και επαναλαμβανόμενο, όπως εκείνος που καθοδηγεί το σώμα πριν καν ακουστεί η μουσική. Είναι ο ρυθμός της επιστροφής, της συνάντησης, της ανάγκης να βρεθούμε ξανά με τους άλλους και με τον εαυτό μας. Αν μπορούσαν να μεταφραστούν σε κίνηση, τα Χριστούγεννα δεν θα ήταν ένας μόνο χορός, αλλά μια σύνθεση από διαφορετικά είδη, διαθέσεις και σώματα.

Θα είχαν σίγουρα κάτι από βαλς. Την κυκλικότητα της αγκαλιάς, την αίσθηση ότι κάθε χρόνο επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο, αλλά ποτέ με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Όπως στο βαλς, έτσι και στις γιορτές, υπάρχει μια λεπτή ισορροπία ανάμεσα στην παράδοση και την προσωπική ερμηνεία. Κρατάμε τη φόρμα, αλλά αλλάζουμε τον τόνο.

Ταυτόχρονα, τα Χριστούγεννα κουβαλούν και τη θερμότητα των latin χορών. Την ανάγκη για επαφή, για σώματα που πλησιάζουν, για ρυθμούς που ξεφεύγουν από την καθημερινή πειθαρχία. Είναι οι μέρες που η κίνηση γίνεται πιο αυθόρμητη, λιγότερο ελεγχόμενη. Ένα τραπέζι, μια μουσική στο βάθος, λίγα βήματα χωρίς σκέψη και η γιορτή ξεκινά.

Όμως δεν είναι όλα φωτεινά και εξωστρεφή. Υπάρχει και η πιο ήσυχη, εσωτερική πλευρά των Χριστουγέννων, που μοιάζει περισσότερο με σύγχρονο χορό. Εκεί όπου η κίνηση δεν υπακούει σε προκαθορισμένη μορφή, αλλά γεννιέται από συναίσθημα. Είναι οι στιγμές της παύσης, της σκέψης, της παρατήρησης. Οι στιγμές που το σώμα εκφράζει όσα δεν λέγονται.

Ίσως, τελικά, τα Χριστούγεννα να μοιάζουν περισσότερο με μια ανοιχτή χορογραφία. Χωρίς αυστηρούς κανόνες, χωρίς μία σωστή εκτέλεση. Ο καθένας μπαίνει στον ρυθμό με τον τρόπο του, στον χρόνο που αντέχει, με την ένταση που επιθυμεί. Άλλοι με δυναμισμό, άλλοι με λεπτότητα, άλλοι σχεδόν αθόρυβα.

Και αυτό είναι το στοιχείο που τα συνδέει τόσο βαθιά με τον χορό: η αποδοχή της διαφορετικότητας στην κίνηση. Το γεγονός ότι δεν χρειάζεται να μοιάζουμε για να συγχρονιστούμε. Αρκεί να βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο, την ίδια στιγμή, με ανοιχτό σώμα και διάθεση.

Αν τα Χριστούγεννα ήταν χορός, δεν θα ζητούσαν τελειότητα. Θα ζητούσαν παρουσία. Και αυτό, ίσως, είναι το πιο ουσιαστικό τους μήνυμα.